De wachtkamer

Het was dinsdagochtend dat ik een plaatsje zocht in de wachtkamer. Helemaal alleen en een tikkeltje zenuwachtig. Toch zit ik er héél anders dan in het begin van de behandelingen; het is vertrouwd geworden. Ik ken; de weg, de gynaecologen, de assistenten en de routine. Ik hoor mijn naam en voor het eerst zie ik de nieuwe gynaecoloog. Niet dat het mijn gynaecoloog is, nee ik heb nog steeds mijn vertrouwde 'eigen' gynaecoloog alleen vandaag moet ik het met hem doen. Daar sta ik dan oog in oog en handschuddend met de man die mij straks de achste IUI behandeling ingaat brengen. Gelukkig wel in een voor mij vertrouwde ruimte. Heel kort bespreken we het één en ander en dan is het tijd om naar het pashokje te gaan. Terwijl ik daar sta en  het één en ander uit trek achter het gesloten gordijn lach ik zachtjes. Hij is aardig en wat ben ik blij dat het niet de knorrige en botte gynaecoloog is die ik had bedacht. Snel neem ik plaats op de stoel. Hij legt alles keurig uit en ik glimlach maar wat. Ik weet precies hoe het gaat, wat hij gaat doen en hoe maar ik vind het toch aardig dat hij het nogmaals verteld. Hij lijkt zenuwachtig te zijn maar ik blijf rustig en in alle rust laat ik het gebeuren.Niet veel later zit het erop, de drie miljoen zaadcellen mogen zwemmen. Hij trekt het gordijn dicht en daar lig ik alleen. In mijn hoofd moedig ik ze aan. Tot de tijd voorbij is en ik mij mag aankleden. We geven elkaar de hand en ik verlaat de ruimte. Ik loop door de wachtkamer en neem plaats in een soort van wachtkamer.

Twee weken wachten, twee weken in een soort van wachtkamer wachtende op een antwoord. Hoewel ik meestal onrustig ben, tig keer kijk of er al een antwoord is, is het ditmaal anders. Ik zit er met een houding van; Ik zie het wel. De voorgaande behandelingen hebben mij veranderd als persoon. Het heeft mij veel verdriet gebracht maar toch ook veel ervaring. Wat zou ik het graag in de hand hebben maar ik weet dat het niet kan. Het gevecht dat ik elke maand voer in de wachtkamer heeft helemaal géén zin, het zorgt er alleen maar voor dat ik uitgeput raak. Terwijl ik alle krachten zo goed kan gebruiken tijdens en voor de behandelingen. Ik ben rustiger misschien komt het omdat ik geen tot weinig vertrouwen meer heb in de IUI behandelingen maar eerlijk gezegd voelt het heerlijk. Niet de hele tijd veranderen van zitplaats, kijken naar de tikkende klok, honderd keer naar het toilet gaan of de dagen aftellen maar het laten gebeuren.

Toch is het bijzonder want als je zit en vooral rustig zit, zoals ik nu dan zie je zoveel. Mensen die heen en weer rennen, zich druk maken om héle kleine dingen, leven zonder echt te leven en vaak vergeten om even plaats te nemen. Soms ben ik nieuwsgierig naar het geen achter de persoon of het stel dat of voorbij loopt of ook plaats neemt in de wachtkamer maar ik ben vooral bezig met mijn eigen en mijn leven. De dingen worden helder en vallen op hun plek. Het voelt anders zonder dat ik er meteen woorden aan kan geven. Ik voel mij anders. Het leven gaat door, mensen gaan door met leven ook al zit ik te wachten in de wachtkamer.

De rust die deze wachtkamer met zich mee brengt lijkt mij goed te doen. Het voelt alsof ik het kan loslaten zonder het ook echt los te laten. Meer in de zin van het in de handen leggen van een ander wat ook zo is. Moedernatuur beslist zonder dat wij er iets over te zeggen hebben. Ik geef mij over, laat me meevoeren en sluit mijn ogen zonder na te denken. Er hangt geen klok en er is geen agenda aanwezig. Ik zie het wel wanneer het einde zich aankondigd of wie weet wel een nieuw begin..

Ik wacht af in mijn wachtkamer.